Hiç..
Beklemiyordu
Sanki alay ediyordu

İhaleleri
anbean takip ederek
Servet elde etmenin
peşinden gidiyordu

Kızdığı
zaman sınırı
geçerek ağzına
geleni söylüyordu

Onu
dinlerken
müteessir olurdum,
şanı, şöhreti şer ve ihtirasta
arayan ne kadar bedbaht derdim

Maneviyat
dediğin ne ki üç
beş dilenciye, fakire verdin mi,
onların duasını aldın mı
iş tamam der ve gülerek giderdi

Şimdi musalla
taşında yatıyor sessiz
ve kimsesiz, kimileri ondan habersiz,
varlık için sığındığı
hırsı, hıncı, ihtirası viran olan densiz

Ney...
Ne söyler
Neyzen özünü üfler
Halde dem bulmayan söz tesir mi eder

Hattat
Kelamı kadiri zikreder
Ham olan hal rahlede edebe girer
Huşu, haşyet zail olursa enaniyeti önceler

Kalem
Suskun bir keder
Azmeden talebeyi bekler
Okumak, anlamak, araştırmak bedel ister

Hep
Sükut eyleme
İdrakini, vecdini aşıktan gizleme
Meczuba rastlarsan sual etme, o anlatır dinle

Sazın
Her tınısı sözdür
Güfte ve beste adına ümittir
Ruha, kalbe tesir etmeyen tını oynaş içindir

Gülme.
İlla güleceksen
Gülün edebini, naifliğini nazar etsene
Ham söz söyleme, aklına geleni devirip dökme

Dur, düşün
Önce kendi halini dinle
Vicdanın sızlamasın tercihlerinde
Aklın kararmasın, gönlün uçmasın zafiyet neyine

Mustafa Cilasun