Penceremdeyim..
Bakıyorum aşağı
Uçurum dibi gibi
Seni kaybetmek gibi
Çaresiz olmayan bir aşkın
Çaresizliği gibi
Koşup gelmek isterken
Ayağımda prangalarım
Ve sen...
Çekip çıkarabilirdin
Beni caresizligimi
Sensizliğimi kimsesizliğimi
Her gece başımı yastığıma koyduğumda
Gerçeği yaşardım
Hayali değil hayal kırıklığını değil
Neye yangın olayım ben?
Kokunu duymaşıma mı,
Duyamayacak oluşuma mı?
Hangisine?
En cok hangisine?
Unutmaya çalışmak mı en acısı?
Yoksa sen bile vazgeç dediğinde bana,
İnadına umut etmek mi?
Birgün yorulup vazgeçeceğinı
Bile bile...
İlk gördüğüm günkü gibi kalsaydın
Keşke...
Keşke elini ekrandan değil de
Gerçekten sevip öpebilsem
Keşke yerine
Iyikilerimi assam dudaklarıma
Başıma koysan başını
Öpsen gözlerimden
Geldim desen..
Umutlu şeyler döksem şu
Karanlık satırlarıma
Yine sulasan tohumlarımı
Bu sefer gitmesen
Haksız çıksa tüm ayrılık şarkıları
Umut biz kazandık dese
Sevgi kazansa hep
Olmaz mıydı?
Şimdi imkansiz olmayan
Imkansız yapılan bir acıyla yaşamak
Ne kadar zorsa
Elinden tutup bunları soyleyememek
Gel diyememek sana
Bu kadar zor ışte
Ne kadar hoşçakal yazsam da satırlarıma
Seni uğurlayamadıktan sonra
Ne anlamı var ki..