Yaşamak mı dedin, doğal ne güne,
Özledim ben gardaş, gidelim düne,
Ahşap kokusunu, ağaç, toprağı,
Kuşları, huzuru, çalıyı dağı.

Özledim ben gardaş, eski günleri,
Toprak sokakları, o çimenleri,
Kerpiçten evleri, saf, temizliği,
Bugünden önceki, güzel dünleri.

Kaldı mı ki nefes, ferah dinginlik,
Yitirdik tatları, gitti zenginlik.
Elma aynı değil, su desen yavan,
Taşıt, baz istasyon, kirlendi havan.

Toprağın kokusu, su şırıltısı,
Göçüp geldi köylü, iştir tasası.
Öyle değil midir, var mı zevk alan?
Özlem duymaz mıdır, dün oldu yalan.

Değil mi gardaşım, fabrika bina,
Yaban, uzak olduk, düştük yığına.
Sabah git, akşam gel, tek düze hayat,
Zevk yoktur yaşamda, ne haz, ne de tat.

Özledim ben gardaş, samimi kişi,
Her şey para olmuş, maddidir işi.
Yok yok özledim ben, toprak testiyi,
Dağdaki çobanı, oğlak keçiyi.

İrfan Yıldırım Çevik