hiç unutmam
kırılgan düşlerimin öfke saatlerini topluyordum penceremden
mevsimi de kapısı kadar aralıktı gecenin
bekledim gelmedin
gelmelerini bekledim
gelmedin

sancılandı yüreğim
ve sen yine cinnetimde doğan bilmem kaçıncı şiir oldun




fesleğen gözlerinde kaybolan
hiçbir şiirim zaten gün yüzü göremedi
bakışlarının yivinde mermiydi hep aşk

ölüm kadar sessiz
sessizlik kadar bizdi darağacımdaki tenhalar

sorguya,
otopsiye hiç gerek yok
mahalli de faili de bellidir gün yoksunu cesetlerimin




oysa
güneşe sözüm vardı

senden,
ışığından,
sıcağından,
korundan,
yangınından,
saçlarının başağından bir tutam şafak doğuracaktı gece




gelsen
nefesinle sarılıp,
dudaklarınla gölgelesen ısırgan tenimi
güneşinle sıvasan titremelerimi

yıkasan gecenin çamurunu, kirini
akşamdan kalma adı sen olan yıldızlarımı
toplasan sarhoşluğumun kıyısından olmaz mı




dağlarımda yankı
yankılarımda bir uçurum çiçeği kadar yalnızım şimdi

varlığın eksildikçe
yokluğunda çoğalıyorum

çöz gözlerimi şimdi senden
ya da içinde güneş olan bir cümle kur bize, bizden

üşüyorum…












ilhanaşıcıtemmuzikibinonyedi