geceler bu kadar sessizken nasıl duyamayabilirimki kalbimin sesini
sanki gece bir şeylerden intikamını alırmışçasına her geçen gün daha fazla yalnızlığa bürünüyor
geceler yalnızlığa büründükçe sen yalnız kalmaya yalnız olmaya mahkum ediliyorsun
sebebsiz bir mahkumluk bu
mahkumluğa isyan ettikçe yalnızlık batağına daha fazla batıyorsun
battıkça çırpınıyorsun çırpındıkça batıyorsun
kaçıyorsun geceden kaçıyorsun sana yalnızlığını hissettiren geceden...
yalnız şehrin sokaklarına kendini atıyorsun... oda işe yaramıyor
başka şeylerle kendini avutmaya çalışırken
orda gördüğün... umutsuzluğa bırakıyor seni
maske takmış insanların içinde aldatıldığını hissettikçe ordan da kaçıyorsun
yalnızlığını unutturcak bi şey arıyorsun
anlıyorsun ki
yakındığın geceden, kaçmak istedeğin geceden başka bir yere gidemiyorsun
en azından sahte bakışların sahte sözlerin olmadığı bi yerdeyim diyorsun
sen zaten kendini kandırıyorsun başka insanların seni kandırmasına ne ihtiyacın varki
gecelerde yalnızlığı gördükçe onu kabul etmeye başlıyorsun yeni şeyleri keşfediyosun
yalnız şehrin sana sunduğu hediyeyi
kendini...
kendini keşfediyorsun
dünyaya başka gözle bakmaya başlıyorsun
sadece bu dünyada senin yalnız olmadığını düşünüyorsun
gözlerin yıldızlara takılıyor
senin gibi yalnız olduğunu düşündüğün yıldızlara sığınıyorsun
önce onları da kendin gibi yalnız zannediyorsun sanki bütün yıldızlar birbirine küsmüş
sonra farkediyorsunki onlar yanyana geceyi birlikte bitiriyorlar..
anlıyosunki yalnız bir varlık bile yok
elin telefona gidiyor
bi sesini duyayım diyorsun...
ama unuttuğun bir şey var
gurur..
gururunun önüne geçemiyorsun
sen elinden geleni yapmadın mı?
’ yaptım’
’o zaman bu telefonun elinde ne işi var?’ diyorsun sende bilmiyorsun
bilmemek değilde vereceğin cevaptan kaçıyorsun
kaçmaya alıştıkça gerçekler canını daha fazla acıtmaya başlıyor
kaçıyosun kaçıyosun...
bir gece daha bitiyor
ama senin yalnızlığının sonu yok
onsuz geçen her günün sana bir asır gibi geliyor
kalkıyorsun yataktan maskeli insanların içine katılıyorsun
katılmakla kalmıyorsun sende yüzüne maske takıyorsun
yoksa nasıl başedeceksin ki bu yalnızlıkla...
ama ya gece
gece ne yapacaksın maskeylemi dolaşacaksın
istesende dolaşamıyorsun ki gece öyle bi büyü ki sana sen olduğunu...
unuttuğun seni hatırlatıyor
yazlnızlıktan kaçamayacağını anladıkça kendini yazmaya veriyorsun en azından
ne hissetiğimi bilsinler diyorsun
yazdıkça yalnızlığa daha fazla alışıyorsun
yazdıkça alışıyorsun alıştıkça yazıyorsun
bir döngü haline geliyor senin için
o kadar alışıyorsun ki yalnızlığı bir oyun haline getiriyorsun
sana seni hatırlatan yalnızlığa, geceye sende oyun oynuyorsun
bu o kadar çok hoşuna gidiyor ki kendi kurallarını kendin oluşturuyorsun
beklemeye başlıyorsun seni yalnızlıktan kurtaracak seni yalnızlığa mahkum eden adamı beklemeye...