Hepsinin ortak yanıydı
Lumpençeliğim...
İhtiraslarımı,tutkularımı,bencilliğimi
Yerden yere vurdular...

Gözlerim bakmasını bilen gözlerle bakmamış
Yalancı gözlerde mutluluk aramış...
Dilim hep sevmekten yana olmuş,ayırım yapmamış
Sahte sözlerle avunmuşum...
Kulağım duymak istemediklerime hep tıkalıymış...

Boğazımdaki yumrular hep içime attığım
Çiğnemeden yuttuğum boş laf haplarıymış
Onlarda kendi kendilerini yağmalamış
Savaş çıkmış haberim yokmuş...

Tenim yediğim kırbaçlardan mustarip kalmış
Bir at gibi tımara onunda ihtiyacı varmış
Ama seyisini hiç bulamamış
Coşkularını hep içinde saklamış...

Ellerim hep yazmaktan yorulmuş
Hep bir sıcaklık aramış,nafile bulamamış
Tutuğu her elin niyeti başkaymış
Ya da yol ayırımları varmış...

Ayaklarımı hiç sormayın
Kaldırımlar,taş,toprak koca koca yarıklar açmış
Ne pomza taşı yumuşatmış ne de sıcak su
Yorgunluktan bıkmış,şöyle uzanmaya hasret kalmış...

En çok beynim utandırdı beni
İçinde her fay hattında
"Sen adam olmazsın" yazısını yazmış
Okumam var biliyordum ama yazmaktan okumayı unutmuşum...