Sevdiğinin adı Eylül’dür... çocukluk yıllarında yaşadığı ve hayalinde canlandırdığı manzaraların şiire dönüştürüldüğü hüzünlü bir çocukluk aşkın hikayesidir...
mevsim sonbahardı... Eylül dü adı

sokağın başındaki evlerinin önünde
çizgi oynardı hep...
kendi kendine yeterdi...
sessizce şarkılar mırıldanır
sayılar sayar
sevinçle havaya sıçrardı...
otururdu yorulunca merdiven basamağına,
bebeğiyle konuşurdu...
göz ucuyla arada bir bana doğru bakardı
onu izliyor muyum diye...
utanırdı göz göze geldiğimizde,
başını öne eğer, oyununa devam ederdi...
ikindi’den sonra hava serin eserdi...
bazen yağmur yağardı;
biz üşürdük
o yine çizgi oynardı...
arada bebeğiyle ilgilenir
onunla konuşurdu...
kendiydi Eylül
yalnız kendiydi...
dünyası çok büyük;
küçüktü Eylül...
gün geldi,
geçerken o sokaktan az durakladım
kapının önünde o yoktu, baktım...
mevsim sonbahardı
adı Eylül dü...
sordum, taşınmışlar başka yerlere
onu da vermişler başka illere...
ne eylüller geçti, kim bilir kaç yıl
kaç sonbahar geldi ardından da kış...
unutmadım asla:
mevsim sonbahardı
Eylül dü adı...
...............................................h.çam