Hiçbir zaman sığmadın, özündeki dağlara
Ferhat oldun da vurdun, kendini kayalara.
Şirin ol insanlığa, ağaçlara, bağlara
Yeşilırmak; sen sevda oldun bütün canlara.

Yüzün asla gülmedi, yalnız kaldığın gece
Masallara şahit oldun, aktığın sürece.
Hayat verdin ovalara, baktın senelerce
Yeşilırmak; bu toprakların kalbisin bizce.

Sığmadın gönüllere, ama boşa akmadın
Sabır taşı oldun da, dayandın hiç bıkmadın.
Can aldın beddua aldın, asla yorulmadın
Yeşilırmak; sevdin de aşkına varamadın.

Gerdanlık diye seni, şehirlere takmışlar
Çekerek’le aşkını daima kıskanmışlar.
Gelin diye ellerine, kınalar yakmışlar
Yeşilırmak; kollarını baş tacı yapmışlar.

Sen toprakların, hasretin, çilenin türküsü
Bağırın da yaşayan, balıkların örtüsü.
Senin suyunla oldu, her canlının öyküsü
Yeşilırmak; seninle huzur bulur köylüsü.

Sivas’ın Yozgat’ın dağlarından doğup geldin
Tokat’la Amasya’yı sevdin mesken edindin.
Sonunda Çarşamba’ya vardın vuslata erdin
Yeşilırmak; sonsuzluğu Karadeniz bildin.

Bazen çocuk misali koşup masum akarsın
Kızdığında kartal timsali yüksek uçarsın.
Coşarsın ara sıra da engel tanımazsın
Yeşilırmak; sevdalanıp hiç mi durulmazsın.

Senin işin topraklarda salınarak akmak
Geçtiğin her yerlere bolluk bereket saçmak.
Oysa bizlerde heves oldu sana set vurmak
Sana dizgin vurulmaz, özgürsün Yeşilırmak.



Sadık KARADEMİR