Nehirdi adı!
Fırat yakınlarında doğmuştu,
Yıllarca dolandı durdu,
Fırat Dicleye hesap sorarcasına...


O hep ağlıyordu,
Gözleri yağmurdu,
Adı gibi, nehirlere dönüyordu bazen,
Gözyaşları...


Küçük yaşta evlendirilmiş,
Memleketinden ayrılmıştı.
Yaşlı bir adama peşkeş çekilmişti,
Hasta bir kumaya bakmak için!


Ah Nehir!
Senin nehrin kendinle gelmişmiydi ne,
Senin rüzgarların hep Fırattan esmişti,
Dicleyle Fıratın karmaşasıydı bu...


Yıllar ,yıllar geçmiş eşi de ölmüş,
Hala kumaya bakmaktaydı,
Öksüz yazılmıştı kaderi,
Kendisi gibi...


Doğuştan öksüz, doğuştan yetim,
Ana yok ,baba yok,
Kısaca başlarından savmışlardı Nehiri,
Vermişlerdi o yaşlı adama...


Ona baksan hayat bu!
Ona baksan kader!
Değişmeyecek sandığı ,
Hayat olmuş kendince heder...


Eşi olmadan da yıllar geçti,
Bir kumaya bakarak, nehirlerini akıtarak,
13 ünde geldiği yolda 20 yılı geçmişti,
Nehirin...


Bir gün geldi, kuma da öldü,
İlk günden evlatlıkları,
Nereye gönderceklerini düşünüyordu,
Tabi işleri bitmişti!


Hepsi eşinden kıskanıyordu,
Hepsi ,artık başka gözle bakıyordu,
Çok güzeldi Nehir!
Hoş ve alımlıydı.


Bizde sülün gibi derler ya,
Tez evden gitmeliydi.
Evlendirmelilerdi onu.
Olacağı buydu...


Bizim Mustafa!
Akrabamız sayılırdı,
Eşi ölmüş, kendine eş arıyordu,
Çocuksuzdu, o da Nehir gibi...


Tanıştılar ve hemen geldi Nehir,
Hemen aileye karıştı,
Nehirleri dinecekti artık,
Yetimliği son bulacaktı...


Fırat ve Diclenin serzenişleri bitmiş miydi artık?
Bitmişmiydi kötü günler?
Mutluluk mu gelmişti Nehire artık?
Gerçek bir yuva vermişti Rabbim ona da!
Mutlu ol nehir !
Mutlu ol!

Demet Akyürek