Çekilip gitmeliydim,
Düşlerim bittiğinde.
Sancılarım geçmedi hiç,
Ömrüm boyunca kanadı yaram.
Kabuksuz kaldı gözyaşlarım.
Sonu gelmedi iç çekmelerimin.
Çekip gitmeliydim kendimden,
Tıpkı başka şairler gibi.
Diyebilirlerdi, korkularından kaçtı diye.
Boş vermeyi öğrenebilmeliydim ne varsa bundan sonrası için,
Hangi göçü, ne yana süreceğimi kestiremedim.
Yapamadım.
İçimde çöreklenmiş,
Yürek yangınlarım.
Katlandım acılarına, külüne dolandım,
Atamadım.
Ağlamaklıyım yıllardır. Birde ateşe düşmüş kelimler topluyorum hep.
Soğutmak için yüreğimdeki alevsiz yanışları.
Hangi mevsim yaşansa, içimdeki mevsimin adı,
Hep aynı kalır. Çıkamam bir tülü girdabından.
Hazan.
Hep hazan.
Büyümez adını barış koyduğum çocuklar.
Hangi caddede koşsalar, oraya yağar tüm çığlıklar,
Analarının feryadından yükselerek.
Gök gürültüsü diye gökyüzüne bakarken.
Ben hep sana bulurum kusuru.
Sense korkaklığımı söylersin, olsun. Alınmam ki!
Tıpkı başkalarının yaptığı gibi.
Yollara vermeliydim kendimi, diye düşünüyorum,
Dönüşsüz yolların en başından başlayarak.
Uzun yollar bitirmeliydim, ezberi çabuk bozulan.
Tıpkı benden öncekiler gibi.
Çekip gitmeliydim.
Her mevsimim hazan olunca, hangi çiçek bahar yaşayabilir.
Gözyaşımın içinde.
Sevenlerim hain, sevenlerim beceriksiz, bense,
İşte öylesine.
Geçmişin deniz vurgunuyum.
Çekip gitmeliydim kendimden ve senden.
Ne şairler okudum teselli olmam için.
Ne şiirler ezberledim unutmak için, ne varsa beni hırpalayan,
Ama çaresi yok. Sen olmayınca yazacağım iki kelimeden biri.
Ya korkak oluyor, ya yüreksiz.
Ne varsa bana ait, alıp hepsini yapa yalnız tek başına bırakarak seni,
Çekip gitmeliydim senden ve kendimden. İ.A.