Yine de, beni sevseydin ! eğer bu şaka
Gizlice çimlenseydi ve kök salsaydı ;
Eğer, şahsımı aldatan, Mari (Marie) , ağzıyla
Ve kalbiyle sevgilim diye çağırmış olsaydı!

Eğer seni aldatsaydım, ve alaycı gülümsememi
O derece etkili ve çok hoş göstermeyi bilseydim.
Saf kalbin aldanmasına imkan verebilseydi
Kalbimde hiç olmayan bir aşkın benzerlerine.

İkisinin de vay haline! Er geç bu göz boyama
Meyvelerini verecek kederden, ve acıdan yana;
Hiç bir şey yapmayan sen, zavallı yaratık, ve sen,
Benim gibi, üzüntünün yarısını alacaksın payına düşen.

Onu düşündüğümde, gerçeği söylersem; yine de...
Ey kadınlar! Bizden olanı biraz düşünün!
Yeter ki , yalandan gülen bu ses
Dizlerine ulaşan aşkın selleri olsun.

Çiçekli bir dalda bir çocuk beşiği gibi,
Mutluluğumu adımlarına bağlamışsam ,
Felaket, yine felaket ! Zira bu kez, Mari (Marie),
Heyhat ! Sevmeyen sen olacaksın beni !

O halde bu senin kanunun muydu, sefil tabiat.
Hayal ettiğim hedeften hep geride kalmak,
Ve her yaratığın kalbine ancak
Ümitsiz bir arzu, ve sessiz bir yankı koymak !

Ey uğursuzluk! Senin isteğin miydi bu,
Bir dileğin ancak hep bir kısmını yerine getirmek ,
Ve bu hayat için bir tek gelecek mi var,
Bizi sevenden nefret etmek, ya da bizden nefret edeni sevmek.

Félix Arvers (1806-1850 )
Çev. Sunar Yazıcıoğlu