Ey sevgili
Varlığında da yokluğunda da yalnız bir adamdım
Geceleri sessizce bulutların arasında sıvışan ayı seyreden
Bir derdi olmayan gölgelere karışmış biriydim
Neden geldin ki şu kırık pencereme
Halbuki perdeyi aşka kapatalı çok olmuştu
Utanmadan sen de acı vermiştin
Kararttın gölgeler-imdeki ışığı
Melül yanardı sönük ışık verirdi
Neden kirlettin ki yalnızlığımda ki beni
Sessizdim, karanlığımda ki korkak halimle
Neden bozdun ki sessizliğimi
Ne güzel dünyama kapanmıştım
Herkesten uzaktım dert bilmez
Tektim ama mutsuzluğuma mutluydum
Duvarım da boştu, tekti resimlerim
Şatafatlı bir yaşamımda yoktu hani
Öyle sıradan bir hiç kimseydim
Sadece yalnızlığımı gideren
Kırık bir sandalyem
Geveze bir duvarım
Sabahları beni uyandıran soğuk bir ayazım vardı
Neden bozdun ki dertsiz başımdaki derdi
Umutlarım yoktu belki
Sevinçlerim yoktu belki
Belki korkak bir adamdım sessizliğime düşmüş çığlıklar gibi
Neden geldin ki sen
Bir de utanmadan baş köşe ye oturup
Karanlık dünyamı görüntünle kirlettin
Ben sessizlik için de mutsuzluğuma mutluydum
Geldin de ne oldu yani
Dünyamdaki karanlığı mı, ışığa mı çevirdin
Gözlerimdeki umutsuz bakışları mı güldürdün
Ya da duvarımdaki boş yanımı mı doldurdun
Dün yoktun bu gün oldun
Zaten yarına gelirsek yarını görecek gözlere sahip değiliz
Neden geldin ki sen şimdi, ne değişti ki
Keşke gelmeseydin
Senin gelişinle sadece bir şey değişti
Biraz ağlama o da kurudu gitti
Gene eskisi gibiyim gene ben olan benim....