süzüldüğünde pencerenden odana
güneşin ilk ışıkları
uyandırsın tatlı rüyandan seni
açıver perdeleri istersen kenarından
uzaktan da olsa el sallayıp
günaydın meleğim diyeyim
ışık hüzmeleri gibi yüreğine gireyim
usulca

uzat ellerini birleşsinler sıkıca
bilir misin ey sevgili
ismini nakış gibi işledim yüreğime
ilmik ilmik dokudum
her harfini kazıdım tek tek

olmasak da beraber
her yalnız kalışında
hissedeceksin beni kalbinin her atışında
sevdim seni hem de çok
yaşam sebebim oldun canım dedim
görmez oldu gözlerim
senden başka kimseyi
sana öylesine yakınım ki
bir nefes gibi seninleyim

yusuf’un aşkıyla sevdim seni
mecnun leyla’ya kavuşmadı ki
ama aşk bu
ferhat’ın dağları delen gücü var yüreğimde
bir gün görmesem başlar özlemim
akar gözyaşlarım içimde tuzlu tuzlu
birikir içimde sel olur

gökteki yıldızlar seni anlatır sanki
biri sen diğeri yüreğim olan
seçtim en parlağından
izledim tüm gece
sabaha dek

anlat deseler seni bana
anlatamam ki
kifayetsiz kalır kelimeler
bir duygu sağanağı olarak yaşarım
içimde kopar fırtınalar
kuytu bir liman ararım
ararım da bulamam ki
ölümsüz bir aşkla sevdim seni
sevmek neymiş anladın mı şimdi...



Refik
16 .05.2017
İstanbul