nasıl bakarsan bak
görmek istediğin gibi görürsün
hayat toz pembe değil ki
yüzleşirsin acı gerçeklerle
içimde dolduralamayan kocaman bir boşluk
olmuyor sensiz
ne tarafa baksam sen varsın
dağlasan da yüreğimi
anlamadın sevdiğimi
hayat ne kadar zor bilen biriyim
suskunluklarımda çığlıklarım boğar beni
tutulurum öksürük nöbetlerine kesilir nefesim
isyankar duyguların hala bitmedi mi
benim de vardır vakti gelince söyleyeceklerim
yamalı bir bohça gibidir yüküm
bak vaktinden önce büküldü belim
sesim çıkmasa da susmaz yüreğim
yaptıklarını unuturum sanma
iki yakandadır elim
elbet benim de hatalarım olmuştur
hayallerime bile gelmiyorsun artık
yalnızım sensiz çaresiz
yaşayamıyorum hayallerimde
onlar da tutsak benim gibi
biliyorum seni çok sevdiğimi
gözlerindeki ışığı çekme üzerimden
o yaşam gücümdür benim
olma yolcu son trenin son vagonunda
uzaklaşma benden kaçarcasına
değişti bak elimdeki mendilin rengi
gözlerimden yaş değil kan akıyor
gel sil artık yaşayalım birlikte
yine de aklına koymuşsan gitmeyi
ne diyebilirim ki
gittiğin gönülde mutlu ol
beni sana hatırlatan anılarla
yağmurlu bir günde oturursan pencere kenarına
uzat dudaklarını buğulu camlara
izi kalsın
görürsün baktığın da
gönderdiğim kağıttan yaptığım kayıkla
selamlarımı sana...



Refik
21.04.2017
İstanbul