Gülüşü geldi aklıma birden,
Bir yalnız adamdı kendi halinde,
Seyrederdi alemi şöyle bir kendince,
Belli belirsiz bir tebessüm vardı yüzünde,
Kâh hüzünlü, kâh yorgun.
Çok şey anlatıyordu bakmasını bilene..
Gözlerinden eksilmeyen o sevinç yok artık,
Sanki firarda.
Fırtınaya yenik düşmüş sürmeli gözler,
Her taraf toz duman, karmakarışık.
Sen gözleriyle seven adam,
Ağlattın bak geride kalanları,
Gün ışığı gibiydi o sürmeli gözler,
Işıl ışıldı..
Gün gibi ışıldayıp bakışın gelir aklıma,
Şimdi bir yalnız adam gibisin uzaklarda,
Yağmur tanesi gibiydi gözyaşları,
Tane tane düşerdi yanaklarından,
Kendinden geçmiş bir halde,
Bakışları uzaklara çok uzaklara odaklanmış,
Gözleriyle seven adam..
Yıpranmış ceketi, elinde sarma bir cigara,
Saç sakal beyazlamış umursamazdı bakışları,
Kendi dünyasında yaşadıklarının çilesi,
Yüzüne yansımıştı..
Bir tek gözleri vardı değişmeyen,
Sevmesini bilen sürmeli gözleri,
Ara ara dudaklarında kıpırdanmalar olurdu,
Gelip gitmeler umurunda bile değildi,
O sevmesini bilen adam...
Babam!
Bak gülüşün geldi birden aklıma,
Bir de gözlerinle sevmelerin,
O bir yalnız adamdı, kendi halinde
Pek konuşmazdı, susardı.
Doya doya bakardı etrafına, özlem doluydu..
Bir veda ediş gibiydi bakışları,
Ya da kavuşmanın mutluluğu vardı.
Gözleriyle seven adamdı o adam,
O adam, benim babamdı babam!
Vuslata ermiş gibiydi yüzünde tebessüm,
Sürmeli gözlerde nem..
Bir yalnız adamdı o, kendi halinde
Bir gülüşü geldi aklıma,
Bir de sessizce gidişi,
O adam benim babamdı..
Gözleriyle seven koca bir çınardı.

Mehmet DEMİR