Bu dörtlükler bana hep birinin ıstırabını anımsatır. Sözlerinde her şeye rağmen hani Ümit olan..

Biliyor musun, sır değil ; hani Ay ikiye ayrılacak olsa tekrar yine bir şey değişmez. İşte asıl sır bu, ilahi olanı. Aklımız almıyor. Bazen deniyor ki, zaten bilinen bir şeyler hep oldu ama yine de neden böyle oldu diye insan kendi kendini yiyip bitiriyor. İşte sır bu
Anlayamama, talihsiz olmak sırrın gübreleri.

Zalimin elinde ne olursa olsun, o sırrı var eden sırra binaen kullarını imtihan eden zalimi de aşağı eder.

Özürlü beynimce kanaatim; anlaşılmamak varmış demek zamanı sır içinde dondu.
Şimdi anlamak istemeyenler varmış ve bile isteye kötülük varmış diyebiliriz.

O haseti de, düşmanlığı da anlıyorum.
Ancak bir gram huzur yok. Huzur yok.
Ve haftalar, aylar geçiyor. Dikenler, ayrık otunun eliyle büyüyor.
Ve sanki Kuran tekrar, tekrar dünyaya iniyor.

Atlar yine de sürülecek.