" Ne çok ’yok’ kaldı avuçlarımın içinde, ustura yarası gibi"
Durcan Yaşacan



okyanuslarda derin göl mavisi yok
ve ilk istavrit değil bu/ dokundukca zıplayan
o adam tutmadı oltasıyla en iyi balığı
kaldırımdan geçen fahişede can sıkıntısı

her şey dahil
gecenin alaca kısrak bakire tenine
aslan kafesinde ziyafet
titrerken kapat gözlerini/ aşk şimdilik yok

dokunmak, külbastı yangın sızısı
kadıköy rıhtımında kadının son çığlığı
ıslak kanatlarında martı intiharları
bıçak sırtı yolculuklarda zaman

soracak gibi bakmasan olmaz mı sanki aynaya
yüzün senden mi? değil mi?
hüzün ve hasret kalmış mı teninde ki;
kaç saniyede ölmeli şimdi

aşk yine her zamanki gibi
vişne lekesi dudaklarında isterik
sutün gibi vücutlarında saklı sevgilinin



birazdan kan bulaşacak yokluğuna
kırmız şaraplarda sarhoş olacak kadın
balık pazarında kurulan tezgahlara
düşmedi daha tutulan ilk istavrit
unut gitsin.

Umut/ zamanı delen şiirler