Yaren olmak nedir diye sorsalar
Anlatamam
Yaşamak nedir deseler
Nefesim kesilir soluklanamam...

Sen
Sen dost bahçesinden
Bir demet papatya ile geldin
Haykırsam sana delice
Hançerem yırtılırcasına
Merhem olabilir misin kapanmak bilmeyen yaralarıma

Bilmezsin
Her susuşum haykırıştır çığlık çığlığa
Her dokunuş kırar kanatlarımı acımasızca
Cemreler düşmüş
Havaya, toprağa, suya...
Benim gamzelerim küsmüş çok mu acaba...

Benim yaşadığım iklimlerde cemre olmaz
Ne hava, ne toprak, ne su ısınmaz
Yüreğim üşüdükçe
Dudağıma hiç bir dudak dokunamaz

Yaşama ait ne varsa ısıtmak
Kolay mı sanırsın
Kalbindeki buz dağını söküp atmak
Güneşi getirmek geceye
Saçlarından tutup çekerek
Aydınlatmak karanlıkları bir mum yakarak

Üşüyorum...

Isıtmak, dokunmak, aydınlatmak
Isıtmaya çalışmak belki de
Belki de yok olmayı göze almak
Ne sevmek, ne de sarılmak...
Yalnızlığımla başbaşa bir mağara kovuğunda
Taş duvarlara yaslanmak

Oysa o taşları
Yüreginin evini yaparken döşemiştin ellerinle
Ben yine de ısın ısıt derim tüm çığlığımla
Gör bak yaşamak ne güzel o anlarda

Boş ver, sal gitsin
Ne ev yapabildim korkuyla
Yıkacak diye bir fırtına
Ne de...

Boş ver dedim ya...

Dereler koşar ırmağa, ırmaklar denize, denizler okyanusa...
Ya denizler
Deniz gözlüler
Ya bir türlü yağmayan yağmur
Ya olmayan zamanlar
Ve olmasını istediğimiz anlar
Geceleri hele geceleri
Duvarlar gelmez mi üstüne üstüne insanın
Üç-beş nöbetlerinde yitirilen düşlerimiz
Bir o yana bir bu yana dönüşlerimiz
Ve hep düşüşlerimiz........

Kahreden, yokeden
Düşlediklerimiz ve hatta düşleyemediklerimiz
Bir ölüden farksız her şeyimiz
Ve bir gün
İstemeyi bilememekten gelen düşüşler...

Oysa bilmek bizim işimizdi
Ne kadar üşüyüp yalnız kalsak da

Ve kaybettik kendimizi dipsiz dar bir sokakta
Yine biz değil miyiz aslında
Biz olmak, bizde kalmak ne kadar zordur hayatta
Bir şarkısın sen ömür boyu sürecek, demek
Ne kadar kolay olsa da
Hiç bir şarkı kalmaz sonsuza kadar asla...

Yüreğimiz kalacak bir de
Hiç bitmeyen tebessümüm
Ağlarken de söylerken de
Hiç ama hiç gitmeyen gülümsemem...

Olsun varsın
Ecel olsa gelen sinemde söndürürüm
Gülen insana kolay kolay yaklaşmaz ölüm
Veya açarım kollarımı ve ölümü de severim...

Ve ölüm yakışmalı insana
Ve giyinmeli o bembeyaz elbiseyi onurla...

Eylül Gökdemir