ANADOLU’MUN İNSANI

İlinde, obasında, köyünde aynıdır
Anadolu’mun insanı.
Diğerkamdır,
Yiğittir.

Fakir olsa da cömerttir.
Misafirperver ve yardımseverdir;
Paylaşacak kadar gözü toktur
Sofrasındaki bir somun ekmeğini.
Şükreder Yaradan’ına.
Miras almıştır Atayurdundan
Bu güzel hasletleri.
 
Kerpiç damlarda oturur,
Tepeleri topraktandır.
Yoktur malı mülkü,
Karakaşlı, kara gözlü yarım düzine çocuğundan başka

Ne ahırında sağımlık ineği,
Ne de koyunu, keçisi vardır.
Ambarında azıcık darı unu,
Kilerinde bir çuval soğan patates,
Bir tulum ham çökelekten ibarettir yiyeceği.
Paylaşır onu da,
Kapıdaki karakulaklı kangalıyla.

Birkaç dönümlük kıraç tarlasına güvenir,
Borç harçla oğlana düğün yapar,
Davullu zurnalı;
Ödemesi harmanda...
Çifte köçek oynatır kapıda.
Ayran bulmaz içmeye,
Kürkle gider s…
Böyle diyesiymiş tanıyanı tanımayanı.
Umurunda mı?
Mürüvvetini görecek.

Ömer Adar-2017