Üstüme atılan taşlardan oluşan, bir kale,
Ben bir ağacım, kalemim dal, kelimelerim meyve,
Söyle sen söyle davam, incitir mi seni bu atılan pençe?
Ey! İçimdeki yeşeren ağacı, taşlayan kahpe,
Bu meyvelerin elbet birgün biteceğini zannetme.

Hayat kısa, dava uzun bir yol,
Hak ile batıl ikiye ayrılmış, sağ ve sol,
Eğriysen düzgün, yanlışsan doğru ol,
Yolda düştüyensen güçtür, umudunu incitme,
Ey! Batı sevdalısı, bu yolda düşen kalkamaz zannetme.

Güç kaybettiğimi zanneden güçsüzler,
Ne iman var ne haya, öksüz ve yetimler,
Sığnacakları taştan bir anıt, hep sefiller,
Aşka göç kervanının bireyleriyiz hayat işte,
Azizim, bu hayatın ölümsüz olduğunu zannetme.

Hakkı gösterirsin, batılı seçer,
Aydınlığı bırakıp, karanlığa gider,
Rızık onun içine olmuş keder,
Ey! Aciz kul, Mevladan umudunu kesme,
O’ dur rızkımızı veren, aç kalırım zannetme...