kurumuş ağaçlara asıp sakallı resmimi
siyah ve beyaz suçluluğumdan
bilmediğim kasabaların kenarına
kayboluşumun hükmü
sessiz dönem filmleri

bakmalardan yoruldum başkalarının gözlerinden dünyaya
tarkovsky filmlerinde esen rüzgarlar
aklımın buğdaylarını dalgalandırırıken demiştin:
’geleceğe burdan bakınca bu temenniler olmayacak gibi’
kesiklerimden karanlığıma bulaşmıştı rakı
geniş zamanların bulanık kipiydi o gün
cümleler kurulamazdı

kimsenin güzelcene ıslık çalmadığı bir türkü olurum
aynalar buğu tutunca soğuk suyla

gözlerimi oymuş kötü kalplerle doğan çocuklar
wanted vesikalıklarımda
masumlara kör bakıyorum elektrik direklerinden
ve değersiz suçum
sıfır lira konmuş başıma
hiçbir adalet koyucu
zevkinden de bulamaz beni
sırf dünyaya iyilik niyeti üzre

ölü ağaçlara astılar ölüleri nihayetinde kovalamacamın
kimse bakmadı utancına gözlerimin
umar diye neptün’de çıplak kadınlar düşledim
dünyadan kaçırmak adına aklımı
hırsla boşaldım rahmine gezegenin

gözlerimi geri ver tarkovsky hatırına