Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın,
Olanların acısını sana diyen rüzğara,
Zambakların, leylakların, güllerin ölümünü,
Bal mumunda donan o arı sürüsünü ;
Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın ?

O diyor ki yönetmekten yorgunum, üzgünüm ben,
Acı çeken hepsinin inlemesinden,
Çukura düşenle hep karşı karşıya geldim,
Hayatın son bulduğu bir yerlere girenle ;
Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın,

Bir kalp yetebilir diye cevap verecek misin.
Neşe içinde şarkı söyleyen birinin kalbi
Onu uzun yolunda teselli etmek için
Kışın kıvrandırdığı o sonsuz tarlalarda ;
Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın ?

Nerede bulacaksın, arzu eden bu kalbi
Bu sâkin bayramda olduğu gibi kalmayı,
Bu kalp gizli acıdan nasibini almamalı,
Ona o, ne balsam ve ne de mür olmalı;
Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın ?

Bu senin kalbin mi, ve sana demek mi lâzım
Kapalı dudaklarının üstünden rüzğarın alabileceğini
Olaylarınkinden daha büyük bir üzüntüyü,
Bakışlarındaki, pek büyük bir ıstırabı;
Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın ?

O zaman sevimli gülüşünle cevap ver ona
Ağır zahmet taşımak istemiyorsa
Geniş hükümranlığında topladığından fazla
Dolaşmasın, bir insanın yanında ;
Ah eden o rüzgâra ne olacak cevabın ?

Auguste Angellier,
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Şiirin aslı :
La tristesse du vent

Que veux-tu répondre au vent qui soupire,
Au vent qui te dit le chagrin des choses,
Le trépas des lis, des lilas, des roses,
Et des clairs essaims gelés dans la cire ;
Que veux-tu répondre au vent qui soupire ?

Il dit qu’il est triste et las de conduire
Le gémissement de tout ce qui souffre,
De frôler toujours ce qui tombe au gouffre,
De passer partout où la vie expire ;
Que veux-tu répondre au vent qui soupire ?

Lui répondras-tu qu’un cœur peut suffire.
Un seul cœur humain chantant dans la joie,
Pour le consoler de sa longue voie
Sur les champs sans fin que l’hiver déchire ;
Que veux-tu répondre au vent qui soupire ?

Où trouveras-tu ce cœur qui désire
Rester ce qu’il est en sa calme fête,
Le cœur qui n’ait point de douleur secrète,
Pour laquelle il n’est ni baume, ni myrrhe ;
Que veux-tu répondre au vent qui soupire ?

Sera-ce ton cœur, et faut-il te dire
Que le vent prendrait sur tes lèvres closes
Un chagrin plus grand que celui des choses,
Et dans ton regard, un plus haut martyre ;
Que veux-tu répondre au vent qui soupire ?

Alors réponds-lui, de ton cher sourire,
Qu’il ne frôle pas les âmes humaines,
S’il ne veut porter de plus lourdes peines
Que celles qu’il cueille en son vaste empire ;
Que veux-tu répondre au vent qui soupire ?

Auguste Angellier