Kahır dolu mektupların sahibi
Hüzün sardı her satırında beni
Yüreğinden yüreğime giden o ince çizgide
Kulağıma anlatılan masal sen ol istedim

Sevgindi nefes almama tek sebep
Kanım çekilirken bedenimden
Anlıyorum ki
Meğer sensiz bir hiçmişim
Uğruna ölümü göze almışlığım
İşte bu yüzden

Senin olmadığın bir dünya düşünemiyorum
Mevsimler hep kış olur yaz gelmez ki
Boşlukta sallanır düşer düşlerim
Yokluğunun sessiz karanlıklarında giderken

Vuslata dair umutlarımı
Astım duvardaki heybeme
İçimde bir hengame sorma gitsin
Suskunluğumu haykırıyorum hayaline
Çıkaramadım ne yapsam içimden seni
Hüzünlerimi geri çağırıyorum

Sen düşlerimde yaşadığım tek aşkımsın
Şimdi nerde kiminlesin
Kime değecek benden başka gözlerin
Kimler tutacak ellerini
Kim bilir
Belkide nefes nefese kalacaksın
Seni öperken dudakları
Buna dayanır mı yüreğim

Beni bana bırak öyle git
Her zaman yaptığın gibi
Dilediğince yaşa hayatını can dediklerinle
Hiçbir şey kalmasın senden geriye
Alışık değilim şaşa’alı vedalara
Bu son hoşçakal deyişin olsun
Gözyaşlarım gidişine değil birtanem
Seni ebediyen kaybedişime ...





Refik
27 . 03 . 2017
İstanbul