Vücut üzgün, heyhat ! Bütün kitapları okudum.
Kaçmak ! Oralara kaçmak ! Kuşların alışılmadık dalgayla
gök arasında  kendinden geçtiğini hissediyorum!
Hiçbir şey, ne gözlerde yankı bulan eski bahçeler,
Bu kalbin denizde sırılsıklam olmasını,
Ey geceler ! Ne lambamın, beyazlığın
Savunduğu boş kağıdın üzerine düşen ışığı ve ne de
Çocuğunu emziren genç kadın engelleyemez bu yolculuğu.
Gideceğim ! Buharlı gemi, direğini sallayarak,
Yabancıl bir tabiata doğru demir alacak!
Bir üzüntü, dayanılmaz ümitlerden sıkılmış,
Yine mendillerin görkemli vedaına kanıyor!
Ve, belki, fırtınayı davet eden direkler,
Deniz kazasında rüzgârın eğdiği direkler onlar.
Kaybolacaklar, direksiz, direksiz, ne de mümbit adacıklar...
Ey kalbim, tayfaların şarkısını dinle, bak ne diyorlar!

Stéphane Mallarmé,
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Şiirin aslı :
Brise marine

La chair est triste, hélas ! et j’ai lu tous les livres.
Fuir ! là-bas fuir! Je sens que des oiseaux sont ivres
D’être parmi l’écume inconnue et les cieux !
Rien, ni les vieux jardins reflétés par les yeux
Ne retiendra ce coeur qui dans la mer se trempe
Ô nuits ! ni la clarté déserte de ma lampe
Sur le vide papier que la blancheur défend
Et ni la jeune femme allaitant son enfant.
Je partirai ! Steamer balançant ta mâture,
Lève l’ancre pour une exotique nature !
Un Ennui, désolé par les cruels espoirs,
Croit encore à l’adieu suprême des mouchoirs !
Et, peut-être, les mâts, invitant les orages,
Sont-ils de ceux qu’un vent penche sur les naufrages
Perdus, sans mâts, sans mâts, ni fertiles îlots …
Mais, ô mon coeur, entends le chant des matelots !

Stéphane Mallarmé,