Kelimelerin, acıların ve gözlerin yakamadığı insanlar
Onlar yalnız insanlar, hep yalnızlar, hep yalnız olacaklar

Onlar haykırdığında duyuracakları kimse yok
Onlar sevdiğinde sevilenin haberi yok
Onlar yandığında o alevleri gören yok

İnsansızlık bir tabir değil vücut yalnızlar için
Yalnızlık bir kelime değil teniyle, duygularıyla bütün
Kırdınız yalnızları hissedilen her meltemde
Onlar için ufacık bir tebessümdü her şeyi geri getirecek
Kırdınız ve kimsesiz bıraktınız yalnızları

Şimdi yalnızlık bir gücün temeli
Ve bu güç ki her hissedildiğinde yeri gökten inletmeli

Sessizlik bir süsten ibaret yalnızlık ise onu süsleyen nimet
Yalnızlık bir mevlana bizde etrafında ona pervane

Nefretimizi kuşların sırtına yükledik
Bizi yalnız bırakanların tepesine insin diye
Ağlamayı unutup hissizleştik
Bizi yalnız bırakanlara acımadan acı tattıralım diye

Kainatı süsledik simsiyah karanlığın renksizliğine
Işıkları yok edip alevleri söndürdük
Yalnız insanlar karanlıkta görsün diye

Biz hep yalnızdık anlımızdaki tek anlamlı kelime
Doğduğumuzdan beri bize en güzel hediye

Ne güzel de hiçliğini sergiliyor savrula savrula
Ne büyük bir acı ve neşe bu duygu tatması büyük kasvetli
Ancak o hediyeye layık biri sarılmalı yalnızlığın tenine
Yoksam yakar kül eder yalnızlık namuslu ve edeblidir kendinden doğmayanlara