5
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
1096
Okunma
Duvar gibi çarpıyor söylediklerim.
Duygularım felaketin habercisi sanki...
Öyle bir korkutuyor ki
Korkuyorum bu sefer...
Bu sefer gerçekten duygularımın çocuğunun ellerinden tutup;
Hayır orası yanlış,
kaybolusun diye haykırmak istiyorum.
Bazen yapıyorum da.
Ah ne yazıkki bazen..
Ey duygularımın çocuğu...
Neden öyle bakıyorsun?
Neden ki ben sana "üzülmek " ile tanismamanin yolunu göstermeye çalışıyorum.
Sen ki küçücük bir cocuksun...
Nasıl da bana hakim olabiliyorsun öyle?
...
Nasıl da ben bile söylediklerimi yapamayacağımı düşünüyorum...
...
Duygularımın minik çocuğu...
Üzüleceksin,
Üzüleceğim....
KÜBRA GÖK
5.0
100% (8)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz