Neydi böylesine kendini kaybetmene sebep.
Nerde kaldı haya, nerde kaldı edep.
Biz böyle mi anımsayacaktık birbirimizi.
Böyle mi anacaktık mazimizi.
Hani dost kalacaktık.
Hani yalnız güzel günleri hatırlayacaktık.
Hani herkesten farklı olacaktık.

Yazık bunu bile başaramadık.
Sıradan iki yabancı bile olamadık.
Üç günde mi bozacaktık yeminimizi.
Hemen mi unutacaktık sözlerimizi.

Şimdi bana yine kızacaksın ama,
Benden gitmemi sen istemedin mi.
Sevgili olamayız,
Bari dost kalalım demedin mi.
Bunu kendin söylemedin mi.

Duydum ki tutup ardımdan,
Adam bile değildi demişsin.
Bana neler etti diye,
Bir de günahıma girmişsin.
Gıyabımda ne çok haksızlık etmişsin.

Oysa eline diken batsa,
Senden çok canım yanmadı mı.
Gözünden bir damla yaş aksa,
Gecelerce yastığım ıslanmadı mı.
Sana gelen dert,
Karşısında hep beni bulmadı mı.
Azrail bile bu canı,
Senin yerine almadı mı.
Sen yaşa diye almadı mı...
*
Neydi böylesine delirmene sebep.
Yokluğum yaktıysa canını,
O halde gel de.
Beni bir kez davet et.
Üstümdeki toprak mı bana engel olacak.
Başımdaki cellat mı beni burda tutacak.
Kalkar gelirim,
Koşar gelirim,
Ortalığı birbirine katar gelirim.
Yok gerçekten samimiyse sözlerin,
Gerçekten adam değilsem,
Gerçekten seni üzdüysem,
Bu canı cehenneme atar giderim.
Bir daha gözüne görünmem,
Un ufak olur,
Toza toprağa karışır giderim...

Celal BAHAR