Ağlarsan Kar Gİymez Beyaz Ayakkabılarını...
Ağladığımız gecelere, karanlık bulaştı.Kar özleminde dost’a yazıldı bu şiir...

....
Usul usul çekilirken üzerimizden karartmalar,yerini aydınlığa bırakacak sanırdık.Bu yazdıklarım ruhumun tımarlanmış günlerine ait.Hani o dostun ağladığı günlere....

Beyazlık
Karşında ayna
Parlayan bir suret,
Evet senin yüzün
Ağlamaklı...
Duru yaşlar akıtmaktasın
Göz pınarlarından..
Kar hala izlerini taşıyor
Üzerinde
Beyaz tüylü ayakkabı izlerini..
Ve dostum
Tımarlanmış ruhumun üzerine
Düşüyor,göz yaşların
Hani o,uçsuz bucaksız nehirler gibi.
Eski güzel zamanlardan,
Senin bütün çocuklarıma dağıttığın,
Hatıralarım gibi

Şimdi ağlama dostum...

Bize kalan karartma günlerini
Yaşamak gerekli..


Uzaklık,uzaklık nedir dostum
Kendi içimin en uçrasında yaşayan
Benim için...
Ki sn içime en yakın olan,
Ne kadar uzaksın benden?

Şimdi ağlama dostum
Yüzünde kar izleri var
Hani o
Beyaz tüylü ayakkabılı izleri

Gögsümde hazin yüzü var geçmişimin
Suların aynasında yanar yüzüm...

Sen şimdi kanama dostum...

Mehmed Asım