İnsan isterse kopabilirmiş,
Duygular yürekte(n) bağlı olsa bile
İnsan isterse söküp atarmış,
Hüznü göz yaşında boğulsa bile
İnsan isterse çile tartarmış,
Bir gram akılla anılsa bile,
Ve insan isterse çiçek açarmış,
Dört mevsim dalından savrulsa bile
İnsan isterse çocuk kalbinin,
Saklar bir ömür masumiyetini
Ve insanda olmalı bir çocuk vicdanı,
Ağır gelmez dağlar sığar vicdana…
Vardır her insanda yaşayan bir öz
Ve merhametle fısıldayan,
Yansıyan, bir çift göz…
İnsan bir özdür ve özde bir tarla
Ne ekilse büyür,
Ve filizlenir, çıkar karşına
Bir hayat destanı var, senin ömründe
Katıla katıla gülen umutlar
Ya kendi içinde gizlenen saklı
Bir şimşek misali bitermiş hayat
Ya bir edebiyat ritminde sallanan gemi
Saygımı kondurdum, önümde rehber
Dalarsa insan derin düşüncelere
Kalır mı içinde kırık dökük bir yer
Kendimi çevreleyen azgın bir dünyada
Neyle ve nasıl mücadele ederim
Sonra bir çocuk kalbimde çizgiler masum
Hangi yöne sapmadan nasıl giderim
Rıhtımda bir avuç ebabil kuşları
Kötüye dur diyen rahmet sağanakları
Savaşmak için cesurca hazır yürekler
Kötülük mahkumdur yok olmaya bilesin
Ve ölümdür özgürlüğün aralanan kapısı
Vicdan mı? Derin düşüncelerin sanat erbabı
İnsan kendine yük değil ki, en değerli varlık
Hayatın sahnesi mutlak yakarış
Kızıldeniz gibi yarıldım ortadan
Azimle ve cesaretle bak istikamete
Bir liman var önünde bir de sukut derince
Sana hakikat güneşi kabre girince
Ve sukutun limanında bekler bir gemi
Bizi götürür mü yâre beyaz yelkenli
Çise çise ter yağar alnımda satırlar
İnsan geçmişini neyle hatırlar
Yetmez mi kendi içimde savaş tamtamları
Özgür insan desem ki; ahlak temelli
Ve sonu gelmez bir dünyaya duyduğum özlem
"Elestü birabbikum kalubela şehidna",inanç temelli….
yusuf erdoğan