Ey yar, her gün istisnasız
Bir dergah gibi ziyaret ettiğim
Gözümün gözüne ilk ve son kez değdiği
O eski banka her oturuşumda
Kirpiklerimi kıskanırken yağmurlar
Bir ney hüznüyle
Bu onulmaz sevdanın çıkmazlarında gezerken
Bilesin
Gidersen bu şehrin kaldırımlarından
Oluk oluk boşluğa akarım



Bir kez gülmese de bana
Beni bu şehre bağlayan gözlerindir
Ne olur gitme bu sokaklarda kal
Geçtiğin yerlerden geçeyim
İçeyim kana kana içtiğin sulardan
Kendi halimde avunayım sessizliğimde
Ama olur da firak düşerse payıma
Bilesin
Gidersen, düşünmem bu şehri
Gözümü kırpmaz küle verip yakarım


Bütün avuntular bütün hüzünler
Yüreğimdeki hengamenin vaveylanın içinde
Kirpiklerimden esrik esrik kayıverirken
Seninle ilintili her şey
Cem olurken tekrar tekrar yüreğimde
Yinede her şeye rağmen
Bir kış güneşi gibi gelip geçeceksen içimden
Bilesin
Gidersen bent tutmaz sel olup
Bu şehirdeki bütün duvarları yıkarım

Muhammed Mehmet GÜL