Dinginliğin huzuruna eren bir matemim,
Mahrem gölgelerin oynadığı bir yangın belki de,
Eremediğim hidayetin tutuklu yolcusuyum
Girizgâhında aşkı buyur eden bir hikâyeden ibaretim:
Gidenlere yüklü nidalar savuran,
Gelenlere yürek dolusu sevgiyi ve sırrı sunan.

Bir gölgeyim de demlendikçe kaybolmaktan
Kendini alamayan;
Dertlendikçe yüreği kör dili bıçak olan;
O kuyunun dibinde
Nemli ve mimli bir imgeyim:
Çıkmak ne kelime,
Ölümüne kalmaya razıyım
Hem de ikbalimi yok sayıp
Mazimle haşır neşir;
An’ımı var sayıp dünümle cebelleştiğime kani
Bir garip yürek sesiyim.

Yine soytarısı cümlelerin,
Batılı belki de derlediğim hikâyelerin
Ve mensur bir şiirim andıkça adını bilinmezin
Her şiiri aşk bildiğim sırdaş bir terennüm kadar da
Kayıp mutluluğun simgesine nail kekremsi bir acı.

Kandıkça, için için kanayan;
Sustukça rehavete dalan,
Dalya dediğim ne çok ihanet mademki değişmez yazgım
Yine başımın tacı sevdanın bitimsiz nazında saklıyım:
Hem de öylesine rahvan bir kaykılmışlık ki
Andımda saklı tuttuğum,
Yarınımsa hepten kayıp.

Dünlerin közüne toz konduramazken
Eşrafın gözünde kayıp bir rotayım
Derlediğime inat çözülmeyi dilediğim;
Dertlendikçe yazmaktan geri duramadığım
Ve her cümleyi sure,
Her aşkı da hikmet eyleyip
Şükre doğru yolculuğum
Varamadığım sabaha rahmet yüklediğim
Bir bilinmezim hele ki bilindik bir lehçeden yoksun,
Yürekse hepten yorgun,
Suretimde niyazla demlendiğim nice hikmeti
Feyiz alıp varmayı beceremediğim o güzergâh,
Kayıp şehirlerin ilacı adeta
Yazmayı adet edindiğim
Her sır yüklü şiir,
Sonunda çıktığım kerevete buyur eden.