/hiç kimseyi ilgilendirmeyen hikayenin
İshak’a aceleye getirilmiş tarafı/


haykırırsın karanlığa
ıslak mağaralara ağır ağır
yarasalar kaçışır
söylesene her aralıkta
neden detone bir kadın sesi
şehvetle yankılanır?
İshak.. üşüşme başıma
her yalnızın senin gibi bir hikayesi vardır
ötesi kandır berisi hülyadır
şarkı sevda garbı kavgadır
belkisi olmasa üstü başı yalandır
İshak!.. eveleyip geveliyorum anla
benim öyküm farazadır!..
yemin olsun leylağa
güneşe ve aydınlığa
küs olsak ta sabah ile bahara inancım tamdır.
İshak, tüne şimdi sağ omzuma
ve duy çöken hikayemi
omzumun yalanladığı meymenetsiz bir Leyla’dır.
(gözleri çipil çipil çocuklara bakarak
‘çocuk yuka yerde çimer önce
önce dereyi kulaçlar
sonra derine dalar’ dedi ihtiyar,
ardından kabahatimi bilir gibi gözlerini gözlerime dikti
‘ulu yarlardan boşluğu yararak
kendini suya salan çocuklar
yaşıyorsa Cibril dostudur unutma..
ve her Leyla’yım diyen kanatlanır zamanla
yaram çok derin der her alıngan Züleyha!..
dalından koparak savrulan her yaprak
bir yel tarafından sahiplenir
fakat Cibril’in kolladığı çocuklar başka,
bunu ne Zelha anlar ne de Leyla
çünkü ulu yar ile su yüzü arası rüzgar hesabı vardır!.. dedi ve gitti…)
şimdi bir ölüm çağır sağıma
nasılsa her yol bana ulu yardır!
düşeceğim yollara vurarak kefenimi sırtıma
ne şehvetli Leyla ne de alıngan Züleyha
kefenim bana tek ihtardır!
İshaaakkk!.. arkamdan hıçkırarak ağlama
bilirsin bizim oralarda
kadınlarına bıyığından tütün sunan erkekler
gözleri nemlense ayıplanır…