Gün bitiyor yine bak
Soluyor bahçedeki fidan
Yarın güneş tekrar doğmasını dileyerek..
Karanlık ölü toprağı gibi serpiliyor hayatlarımıza..
Her şey sus pus
Her şey boyun eğiyor yine takdire..

Gitmemişti oysaki güneş,terk etmemişti bizi,
Bahar henüz bitmemişti
E neydi o zaman bu soğuk
Neyin nesiydi bu ayaz
Bu kar,bu fırtına,bu boran
Neyin habercisiydi?
Nuh’un öncülerimiydi yoksa..
Bilmiyor,boyun eğiyorduk takdire..

Üşüyorduk.. Sağanak bir yağmurdu üstümüzdeki..
Ve iliklerimize kadar işliyordu soğuk
Saçak altında dinmesini bekledikleri yağmurun ıslattığı çocuklar gibi,titriyorduk..
Nefes almıyorduk
Ruhumuz esirdi sanki
Ve bastırılmıştı duygularımız
Hissetmiyor,sormuyor,sırgulamıyorduk.
Boyun eğiyorduk..

Oysa zamanı değildi kışın
Bahar yaşanmalıydı şimdi
Soğuk,boran,kar bize göre de değildi
Ve hatta yoktu yapımızda susmak
Sorgulardık her şeyi en ince ayrıntısına kadar
Ama bu kez beceremiyorduk işte
Herkes,her şey susuyordu,bizde..
Anlıyorduk şimdi
Ölüyorduk..
Bitmez sandığımız o kocaman
Aslında ufacık hayat yığıntısı
Yok olup gidiyordu
Felaket saydığımız,hep bize uzak sandığımız o son
En yakınımızdaydı şimdi
Alamadığımız nefes kadar içimizdeydi..
Ve o son iliklerimize kadar nakşediyordu yapmamız gerekenleri
Şimdi hep yaptığımız gibi sorma,sorgulama zamanı değil
Susup takdir edileni yaşama zamanıydı işte
Takdir edilen belliydi;
Boyun eğiyorduk..


16.04.2008
23.10