Ayrılınca sevinç insandan,
Kabuğuna çekilir bütün umutlar..
yalnızlık sokağına girer düşünceler,
tekrar inşa edilir mazi,
içinde oturur teselliler,
sırdaş olur teselli, idelerle..
o zaman ısıtır insanın içini;
güneş den umutlar.,

Kırılır cam kırıklığınca yürek,
Geçmişe dönüldüğünde tereddüt ile,
Umuda dair yaşanmışlıklar,
penceler yeni umutları,
Hep kendini kandırmıştır zaten;
Aşkı Anımsandığında yürek...

Biter,
her şey biter birgün,
Yeryüzünde gerçekten varolup olmadığının,
Muammasına düşer,
çelişki de kalır insan...
Hep yeniler kendini yalnızlık,
sevinçten sonra..


Umutlar Umutlarıma,
Gelecekte de neşeli yüzünü göstermeyecek,
bilirim!

ama
Umut işte,
İnsanın yüreğine dayadığı tek Asadır..
Tutunduğu tek daldır..

Zaten
Aşk;
Başladığı gün sevinç olur,
Bittiği gün ise yalnızlık,


Fatih EFE
(Hitaf-i)