çok eğreti kaldık köhnemiş duygularımızla
her şey sanki de çürük mü çürük bir ipin ucunda
has kalpler ise çaresiz çırpınıp da durmakta
aldatıyor insanı sahte sevgiler
ilgilendiğinde görünür gerçek eğer ki iyi bakarsan
istersen denk getirmeye çalış gününü karanlığa
çekilemez ki bunca çürük hengame aydınlığa
gitmez bizden bu durumda içimizi yakıcı hicranlar
yoksa ki biz bir intiharda mıyız?
veya kutsal bir kurtuluşa mı odaklanmak tayız

her yürekte mutlaka dinmeyen bir çok acılar burulur
ve sönmez bir ateş gibi içimizde ki mutsuzluk
nereden bakarsan bak yüreklerde ancak kaldı sıfıra sıfır
istersen topla çarp ve böl biz çok önceden satıldık
istediğin kadar çırpın bize nasip edilmez ki saha
madem ki hiç uyanmadan tüketildik
bunca kabahatten ders alma vakti gelmedi mi daha

burnumuzdan soluyoruz nefsimize galebe çalmadan
doysa bile cebimiz doymuyor ki gözümüz
daralıyor çember de dur diyenimiz yok
tükeniyor tüm değerler hiç kimsenin umurunda yok
oysa ki az bir hoşgörü yeter bu çaresiz yaraya
veya az bir sevgidir birlikteliğin merhemi
unuttuk gitti bile yıktığımız o görkemli düzeni
illaki de o sana tabi olsun
sen tabi kalıp durma sakın bu kahpe dünyaya

artıyı veya eksiyi görmeyen bilince ne fayda
veya insanın eksikliği-fazlalığı kimin umurunda
kese dolunca illa ki hainler oynar kudura kudura
şu bozuk aynada kim çirkin kim güzel ki
herkes aşıkken kendi kirli suratlarına
doğru da kusur da insanlara mahsus
herkes dönük ayrı bir tarafa
koşturup da duruyor binerek nefsin atına

içimizde kıvrılıp da yatan zehirli bir çok yılan
topraklarımızı üleşmekte baykuşlar
sanki ganimet malıyız her yanımız edilir talan
çakalların çarpıp çırptığı bu nadide ülke perperişan
etrafımız hasetten bir ateş çemberi gibi çevrili
hala daha eli kolu bağlı ve mahkum kalacak mıyız?
boynu bükük olarak bu Çıfıt alem içinde
bıkkın ve buruşuk bir yüzle el ve kolumuz böğrümüzde…



(30.12.2016) AZAP…