Sefilim ben
Biçareyim
Mecnunum ben
Divaneyim
Yüzmeyi de bilmiyorum
Zavallı ben
Ne derinliklerinde kulaç atabildim bu hayatın
Ne de sığlarında yürümeyi becerebildim
Çekiliyorum,kendi iç sularıma
Yüz verdiğim tüm ah’larımdan
Şımarttığım acılarımdan
Misafir olduğum günahkar gözlerden
Çekiliyorum
Benim yüreğim kan çanağı
Acılarım açık yara
Ne işim var benim
Sahte dünya nimetlerinde
Beni hüznüm sarmış hoş etmiş
Dersimi almış da
Ezbere geçmişim
Ben Biçare,Ben Sefil
Değişmeyen mevsimlerimin
Tek mahsulü olan
Ayrık otu ben
Girdiğim tüm gönüller de yer etmişim de
Hayatın kenarına öylece ilişik kalmışım
Avaz avaz yazarım da şiirlerimi
İçimden okurum tüm bestelenmemiş şarkılarımı
Çizerdim görmediğim sevdaların resmini tuvalime
Çıkmayan yollarda aradım sonumu hep
Kurduğum hayallerden
Hiç sağ çıktığım görülmemiştir
Sürekli asarım Şiir’lerimi darağacına
Öylece izlerim ilmekte ki
Boğum,boğum ölümlerini
İçimde
Özgürlüğü elinden alınmış yaralı bir kuş var
Aslında bir de kafesi açılmış vahşi bir kaplan
İşte ben
Tam bir doğal felaketim
Sürekli ağıtlar yakan duygularım ve bedenim
Büyük sarsıntının ön habercisi gibi
Artçı sallantılarda ki aklımın ipleri koptu kopacak
Darmadağınık dilime susturucu takmış gibiyim
Gözlerim ise gözyaşlarımı kurşuna dizmiş
Mutlulukları uzaktan çok uzaktan izledim de
Seni hep içime attım HAYAT
Heyhat var git üstümden hayat
Sefil olan ben
Sen de bir uçtan bir uca kurumuşum
Benden ne mahsul alınır, ne de öşür