Sen git demekte haklısın ama,
Ayaklar tutmayınca;
Gidemiyor işte insan,
Anılar taptaze dururken hafıza da,
Ne kadar istese de,
Silemiyor işte insan.

Sen unut demekte haklısın ama,
Akıldan çıkmayanı,
Unutamıyor işte insan,
Açılan yaralar kabuk bağlasa da,
Hiç yara almamış gibi,
Olamıyor işte insan.

Sen zulmünde belki haklısın ama,
Yüreği yetmeyince,
Bitiremiyor işte insan.
Ecelin kapıda beklediğini bilse de,
Uzaklarda yalnız ölmeyi,
Göze alamıyor işte insan.

Çaresizlik bağlamışken elini kolunu,
Son sözler söylenip,
Herkes seçmişken yolunu,
Sağır sultan bile,
Duymuşken bu aşkın sonunu,
Kolay değil kabul edemiyor işte insan.

Ondan gelen zulüm de olsa,
Başının gözünün üstünde sayıyor.
Ha bu gün ha yarın diyerek,
Hasretine yenisini ekliyor.
Eş dost gelmez dese de,
Beklemekten vazgeçemiyor işte insan.

Celal BAHAR