/mesela boyalı kalemlerimle ismini gövdesine yazdığım ağaçlar
çıkıp bir araya gelse resim kağıtlarından.., bir koca orman olur…/

işte bunun için sevdiğim…
bütün pastel duygularımla..,
keşke diyorum daha o zamanlarda., rastlamış olsaydım sana
cebimde çocukluğumun renklerine boyanmış o masum çakıyla…
gördüğümüz ilk ağacın gövdesine ismini beraber yazabilseydik.,
yorulup da bir kır patikasında., gölgesine sırt dayadığımızda…
sonra bir başka ağaca.,
sonra bir daha…

..,

/üstünde ismin yazılı ama arkasında senin olmadığın kapılar
bütün kavgalarıma meydan olan bir şehir., bir koca dünya olur…/

işte bunun için sevdiğim…
bıçkın delikanlı sevdamla..,
keşke diyorum seninle sokak-sokak dolaşabilseydik bu şehri
yazsaydık sustalımın ucu ile., önümüze çıkan her kapıya ismini…
o heyecanla birinin ziline., yanlışlıkla dokunsaydı parmağım
kapıyı açan sen olsaydın ve hadi gel deseydin içeri bir çay içimi…
tutup elimden beni.,
bir daha beni…

..,

/ah bu keşkeler., yaşamın önüne barikat ördüğü bu sokaklar
doğmadan kafası ezilmezse eğer.,bütün pişmanlıklara ana olur/

işte bunun için sevdiğim…
sevdadan sarhoş aklımla..,
keşke diyorum her kitabın kapağını., seninle birlikte açabilseydik
ama en güzel emek ve aşk romanı., bu da değilmiş diyebilseydik…
sonra el ele., şimdi yerinde beton ve demir filizleri açan sinemaya
keşkelere hara-kiri yaptıran o filmi., izlemeye beraber gidebilseydik…
kınında durmayan kılıcımla.,
dünden yarına…


Cevat Çeştepe

Her ‘keşke’ yaşamlarımızın önüne duvar ördüğü için girilememiş sokaklardır… Ve her ‘keşke’ bir pişmanlığın mutlak anasıdır…