Tıslarcasına kanına süzüldü Azrail"in sesi
Aydınlık şimdi ortalık güneş batana kadar müddet sana
Kimi istiyorsan çağır
Gelsin senin yerine canını koysun avuçlarıma
Ancak o zaman izin vereceğim yaşamana

Cin fikri dolaşmaya başlamıştı aklında
Nasıl da şanslıydı
Üç kapısı vardı
Ana baba yar kapısı
işte önündeydi üç şansı

İlk ana kapısına dayayacaktı başını
Biliyordu anasının yüreği dayanamaz
Verirdi düşünmeden canını
Ama Azrail de biliyordu
Ana kapısı yüzüne kapanacaktı
Yine izledi Dumrul"un yanıbaşında
Çaresiz çırpınışlarını

Anlattı Dumrul kısaca anasına
Bitsindi bu muamma

Hoşgör oğul dedi anası
Bugüne kadar her şeyimi adadım size
Veremem bundan daha fazlasını
Üç beş günlük ömrüm kaldı elimde
Kararlıyım kendim için yaşayacağım
Seni severim amma
Canımı veremem
Sen yaşayasın diye ölüme gidemem
Peşine gözyaşı dökerim
Canımı yoluna dökemem

Ümitlerinin sönerken çıkardığı ilk ses
Ana kapısının yüzüne kapanışı oldu
O köprü kurduğu azgın çay
Sanki fersah fersah içine doldu
Doğuran
Can veren
Ana teni
Ana kanı
Esirgemişti Dumrul"u yaşatacak canı

Düşerken omuzları gölgesinin göbeğine
Tam sarılıyordu ki ümidinin keskin ipine
Ağır adımlarla
Serinliğiyle Azrail"in nefesi yerleşti ensesine
Unutma dedi adeta
Biri gitti iki kaldı
Ama zaman gittikçe senin için daraldı

Güldü için için Dumrul
Anası caymıştı belki ama
Babası vardı
Nasıl olsa o verecekti oğlu için canını

Bu sefer Azrail emin olamadı babadan
Zamanla her baba oğul birbirinin kopyası olur
Deli Dumrul"un babası bir o kadar deliyse
Verirdi belki canını oğlu uğruna seve seve

Dinledi babası ilk anda anlamadı
Ama aniden de düştüğü gafletten uyandı
Kendine dönük yumulu gözleri
Yavaş yavaş açıldı
Ve anladığında oğlunun canına kanca takmaya çalıştığını
Değişti durgun yüzü
Yüzünün bir yanına emir hali
Bir yanınaysa kendinden emin hali büründü

Babanın dili çözüldü
Sana bir kez can verdim
İkinci kez olmaz dedi sakin keskin
Hem yüzlerce oğula can verecek bir bedene sahipken
Ne diye bir oğula feda edeyim
Az zamanım kaldı daha yapacaklarım var
Gençken isteseydin canımı düşünmeden verirdim
Uzak yollar kolay aşılır
Ama şimdi zaten ölüm bu kadar yakınken
Deli miyim kendi ellerimle canımı sana vereyim

Kızıyorsun ölümden korkuyorsun
Bir de ben olan yanınla ben gibi bak ölüme
Anlayacaksın beni
Ölümü sunmayacaksın önüme

Baktı arkalarından baba öylece
Üzüldüğünden değil veda etmek için de değil
Gittiklerinden emin olmak için baktı

Ana-baba kapısı
Ortakça can verdiklerine yine yılların ortaklığıyla kapanmıştı
Dumrul"un yüzüne öğrenmenin acı kesikleri yerleşti
Yıllardı yavaş geçen
Öğrenmelerse bir o kadar aniydi...

(Devam edecek...)

ASLI DEMİREL...