erimiş madenler gibi sızdın
ördüğüm duvarlardan
bir şekilde buldun gitme demelerimi
her günün sonunda ısmarlamam oldun hayattan



karartıp gözünü korkuların
gün yüzü görmemiş sözcüklerim
aydınlığım oldun
kim bilir belkide karanlığım
şu mevsimin ayazında ırak kalan



sahi şuralarda bir geçmiş olacaktı



üzülme deştiğin yaralar omuzunda diner
nemli bakışlarımın tarihçesi
meşaketli bir yolculuk
her satırda durup
ağzımla tuttuğum kuşlar için
boğazımın düğümlerini çözdüm
küçüğüm
kadersizim
kırık cam parçalarına saplanır ahım



kendi hesaplarında minyatür insanlar
şimdilerde yastığın dikenli ucunda
bayram sabahları
ve göstermedikleri günler için
yeşilin bir damlasında boğuluyor



çocuklarının üstünü merhametle örtenler
düğümlere üflediler
papirüs kağıtlarına yazılan muskalarda
kadim hasetlik yarası
kokuşmuş ağızlardan dökülür
bozulan kuş yuvasının laneti
peşi sıra yaşlılığın acizliği



sancılı günlerin sorgusunda nedensizlik
sabredip belkilerle sabahladığım geçmişimde
en çokta bilipte susmak acı
sordun
söyledim işte
üzülme



Ayfer Aksoy
4.Aralık.2016