Günlerin üzerine söz söylemek ,
Acıların üzerine konuşmak ,
Bazen de yazılması imkansız şeyleri ,
Yazmaya kalkmak yazım biçiminden çok ;
Yaşam biçimi oldu …
Havanın sıcaklığından çok insanların soğukluğu bunalttı …
Kara parçasıyla kaplı dünyamızda çocukların güzelliği değil de ,
Hayatın acımasızlığı yine var olmaya başladı …
Zamana bırakılan her saniye ,
Bu dünyanın hali ne olacak diye düşünürken ,
Dünyayı sen mi kurtaracaksın diyen düşünceler dolaşmaya başladı …
Sevginin insanlara anlatmak istediği çok şey varken ,
Sevgi bile bu dünya’nın insanlarına suskun kaldı …
Söylenecek ne kadar çok söz vardı aslında ,
Yazılan her söz kalbe kazınacakken ,
Taşlaşmış gönüllere işleyecek sözler kalmadı …
Kalmayan her şeye inat ,
Bari sözlerim kalsın dünyanın değişmeyen düzenine ,
Söylemiş olayım birkaç damla söz …
Belki geçer yüreklere ya da yok olan zaman’a nazım …
Olur mu olmaz mı diye düşünürken kalbim ,
Öyle ya belki terk eder dünyayı ,
Acımasız taş kalpli yürekler …
Masallara ya da ütopik bir havaya bırakır kendini yeryüzü ,
Arş-ı alem merhameti hisseder …
Lafta da kalmaz düşünceler ,
Çünkü hep dua eder iyi niyetli yürekler …

Seda Koçak / Sedacet-i kelâm ✍