’Bakma aşkım sana hep uyumayı sevmeyişimden söz ettiğime.
Girmemek için başka bir kabusun koynuna,
gözkapakların(m)a tutunuyorum ben uyanıkken gördüğüm her rüyamda senin kollarında!
Sen sarılsan birkez bana, sıcacık kolların ve bir komutan gibi geniş omzunla; ke(n)di kendine gelir, gelir ki uykum benim...
Bil ki; Gözkapakların(m)a tutunmuştum ben yine sendeleyip düşmeyeyim diye heyecandan,
önceden hep hayalin varken, sen ’geleceğim’ diyip üstüne basa basa gerçekten çıktığında karşıma ruhuma yeni bir çağ atlattığında!
Gözkapaklarımız değil miydi zaten her gece gözyaşlarımıza yardım ve yataklık eden?!
G/özlerimiz değil miydi ki zaten bizi birbirimize bağlayan Kal-ü Bela’da ve Dünya da.
Yeryüzüne düştüğümüz andan beri çakılmamak için Cehennemin en dibinde ki 7. basamağa bir intiharın koynunda?!
Ve; Hatırla!
Hatırla sevgilim ben unutsam bile seni ne çok sevdiğimi,
sana şiir yazan parmaklarım buz gibi olup öldüğümde kollarında!