4
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1349
Okunma
Ne zaman iğde ağaçlarını görsem;
Gözlerimin önünde çocukluğum.
Ne zaman iğde çiçeklerini gördem;
Aç günlerim gelir aklıma.
Doyasıya ekmek bulamadığım,
Akasya çiçeklerini yerken;
Çizilen kanayan ellerim,
Ayaklarım.
Bir avuç kırık leblebiye aşerdiğim;
Çikolatadan habersiz,
Günlerim.
Arkadaşlarım: Adnan, Raşit, Ziya.
Onlar da benden farksız,
Yaşıyorlar;
Güya!
Yeni çiçek açmış iğde ağacının,
Baygın kokusu altında.
Hepimizin garip bir dünyası
Yaşlarımız sekiz, on yaş;
Arası.
Neden yapıldığını bilmezdik;
Merakta etmezdik,
Giysilerimizi; aktan gökten!
Ben hep düşlerdim:
Ekmeği bol bir köylünün yanına;
Karın tokluğuna,
Yanaşma olmak isterdim.
Öküzlerin koca boynuzlarından;
Korkmasam.
Karınları şişinceye kadar otlatsam.
Bıyığım bile terlememişti
Yaa!
Dünyamı değişirdim;
Bir çift bazlamaya...!
SÜLEYMAN ÜSTÜN
5.0
100% (1)