Demek sonunda gittin ha.
Bir haber bile vermeden,
Hiçbir şey söylemeden,
Kimseye mihnet etmeden,
Ansızın bir hayale karışıp,
Çekip gittin öyle mi?
Peki şimdi ben,
Naaşının başında nasıl bekleyeceğim.
Soranlara,
Sen de kimsin diyenlere,
Ne söyleyeceğim.
Yoksa yine seni,
Uzaktan mı seyredeceğim.
Ellerini tutup,
Veda bile mi etmeyeceğim.
Son bir kez olsun,
Görmeyecek miyim?
Gözyaşımla yıkamayacak,
Helallik almayacak mıyım?

Demek sonunda gittin ha.
Peki onlar seni omuzunda taşırken,
Ben hangi sıfatla ardından geleceğim.
Uzaklardan gizli gizli,
El ayak çekilsin diye mi bekleyeceğim.
Düşünmedin mi?
Ben bu acıya nasıl dayanacağım.
Sen diye toprağı mı öpeceğim?
Senin yerine sevdamı,
Mezar taşına mı anlatacağım.
İyi de;
Ya yine beni duymazsan.
Ya yine görmezsen,
Ya ses vermezsen,
Veya kendi derdine düşer de,
Beni dinlemezsen.
O zaman ben ne yapacağım.
Düşüp gelsem ardına,
Üç günlük dünyada bulamadığım seni,
O sonsuzlukta nasıl bulacağım.

Demek sonunda bunu da yaptın ha.
Peki ya anlaşmamıza ne oldu?
Hani birlikte yaşayamadık ama,
Birlikte ölecektik.
Hani o toprağın bağrına,
Aynı anda girecektik.
Hani ömrümüz birdi,
İkiye bölecektik,
Yarısını sen, yarısını ben,
Eşit tüketecektik.
Ne diye benden önce davrandın.
Ne diye beni böyle gafil avladın.
Ne diye giderken,
Beni de yanına almadın...
*
Bak hava çoktan karardı,
Sicim gibi yağmur yağıyor,
Yattığın toprak çamura bulandı.
Sevmezsin sen tozu toprağı,
Şimdi nasıl dayanacaksın.
Ey sevgili kazısam ellerimle,
Hala mı bana git diyeceksin.
Yine mi nereye diye söylemeyeceksin.
Yaparsın bilirim.
İyisi mi başucunda kıvrılıp bekleyim.
Gel dersen yanına geleyim.
Demezsen de kovulmamak için,
Hiç ses etmeyim.

Celal BAHAR