Günaydın!
Sabah oldu iki gözüm
Kısır susuz kalmış ağaçlar
Dudağında küflü bir ıslık
Kasımda aşk başkadır derler
ya hani içimizdeki çocuk
Tomurcukları kırıldı krizemtenlerin
Feri söndü gözümüzdeki ışığın

Kısık sesler zamanı şimdi
Yaslar hiç bitmiyecek belli ki,
Ülkemde din tacirleri sarmış dört bir yanı
Ve bu ahmaklık bitmeyince hiç bitmeceyek
Acılarla sevişmek

Biliyormusun günden güne uzaklaşıyorum
Kendimden ve bu düzen canımı sıkıyor
Sömrülen bunca insan dur demesini neden bilmiyor
Söyle ne zaman bana dokunmayan yılan
Bin yaşasın zihniyetinden ne zaman vazgeçeceğiz
Gölgemizden korkar hale getirilen bu ürkeklik
Yavru ceylan misali insan bu kadar saf olabilir mi?
İnanmıyorum
Bence tembelliği seviyoruz bizler
Önümüze ne konursa pişirilen
İtiraz etmeden itiatkâr bir çocuk gibi
Silip süpüroruz
O yüzden obez bir toplumun
Dombili çocukları olduk belkide
İçimizde en büyük hastalık din
Her söylenene inanıyoruz
Bizim olmayan harflerin
Arapça küfür görsek anlamını bilmez amin diyen bir toplumuz
Ne yazıkki;
Kandırılmamız çok doğal,
Ya aklımız ona ne demeli
Kırkbeş günlük tavuk yemek sağlıklı mı beyaz et diye
Her her dört kişiden biri kanser
Alzaymer unutkanlık daha çocukluktan başlar oldu.
Dikkat dağınıklığı ocağın altını yanık bırakmak
Yanan yemekler kaynayan çaydanlıklar
Bir dakika içinde almaya gittiğin metaryeli unutmak
Çocuğunu okulda unutmak
Her şey her şey zaman lehimizden aleyimize işliyor
Ancak bombalarla uyanır gibi olup
Tekrar derin uykumuza dalıyoruz
İyi uykular türkiye nereye kadar..

Nurten Ak Aygen
06/11/2016