Seni ilk tanıdığım zamanlar
İşte! Benim kahramanım demiştim aklımca
Birdenbire ruhunla pembe düşlerime girmiştin.

Sonra, katlettin içimdeki yetim ezgileri
Semalarda uçuşan ak güvercinlerin
çığlıklarını seyrederken
Ruhum yaralarla doldu.

Hayallerin gölgesinde gizleniyordu
yalnızlığım
İki duvar arasında sıkışan bedenim
İçten içe kor gibi yanıyordu.

Yetim gözyaşlarımı akıtıyordum
Sana içimdekileri haykırmak isterken
Yüzüme bir bir kapanıyordu perdelerin karanlık yüzü.
Sonsuzluk vedaları içindi adımlarım
Bir demet papatya kokuyordu yüreğimin son bentleri.

Şimdilerde...
Uzak tepelerden görünüyor sevginin gücü
Aşkın tüm güzelliklerini
Artık, hissediyor parmaklarım.

Yaralarımı kanatmadan
Hayallerimi sevgiyle sarabiliyorum.
Ne güzel şey erdeme nail olmak
Gerçeğe kavuşacak dizelere akmak
Mısraların en güzeli olsun.

Mehmet Öksüz