Siyah ile beyazdı yaşam onun için
Saftı daha çocuktu.
Ara renkler ya da kötülük yoktu lugatın da
Ona yaklaşan amca gibi
Güveni bilirdi çocuk
Korkuyu da öğreniyordu
Acı bir şekil de onu yok edercesine
Oyunmuydu bu o çocuktu, sadece oyundu hayat
Kirlendi bir nefsin ellerinde
Acıyordu canı, hayat nasıl bir şeydi
Ölüme beş kala sadece acı vardı küçük belleğinde
Oynamak istemiyordu bu oyunu, hayat kötü bir yerdi
Israrla nefsine uyup, vicdanını silen
Onun yaşam hakkını elinden alan
O gözlere hiç bakmadın mı be adam
Ufak çelimsiz ve savunmasızdı
Ellerinde son buldu hayat
Oysa hayatı daha anlayamamıştı
Şimdi meleklerle birlikte
Sense nefsin zindanında
Ellerin değil ruhun kelepçeler de
Kurtulurmu bilmem hakkın elinden
Kurtulamamıştı masum yavrucak senden
Ölüme beş kala bakmadın mı hiç o çocuk gözlerine
İnmedimi ruhundankalbine
Ne kadar saklamıştın kendinden yaradanı
Ölüme beş kala anlatamadımı masum çocuk sana