yüzün ova yangını
sevgisizlikten
bir çekirge zıplayıp duruyor
kelebek mavisi ellerin
yakalamak istiyor
zincirsiz, ak bulutlu göğü


dönüp duruyorsun kendi ekseninde
güneşten bir parça sen
güneşe hayran
evrende sayısız yıldızdan biri
ayrımında yansımanın


karanlığın depremli terkisinde
gül nakışı işleyen kızlar uyurken
elleri işçi, ağızları iskambil kâğıdı oğlanlar
korkmadan pislik kusan geceden
çıkmaya adım atar


değil
geviş getiren uyuşuk bir çöl devesi
kıştan çıkamayacağı için dışarı atılmış
kulağı düşük eşek

karanlık kendini yiyerek büyüyen görkemli dev
insan kanları sıvanır sabaha
güneşin üstünde bile
adam yiyici gölgeler


kalemden keskin dişleri
alınları kuytu sokaklardan dar
zifte bulanmış
yüreğimizdeki altın sevgi


saçlarını yakılan ormanların ilenci yolmuş
yüzün ekini harmanlanmış ova
düşlerinin kamburu çıkmış
geçemiyorsun artık
herhangi bir işçinin
baş parmağını bile


ben isterdim ki gül öperken ellerin
kitap sayfasında artı işaretiyken
yüreğinin gümbürtüsü
dişinin arasındayken
ellerinin ekmek kırıntısı
tertemiz uzun ırmak
çersiz çöpsüz karış denize


öğüt vermek ne kolay
tomurcuğa aç demek
dikene ya kır,
ya patlaştır ucunu


heey!
yol gericiler
geçmiyor sevgi arabaları
yolumuzdan çekilin

yar ilerde
yüzü sevgisizlikten
ova yangını!..

10. 03. 1987 / Nazik Gülünay