Cumbalı evde çiçeklikti
Evveli...
Temelli,
Yürekliydi.
Ve sevgiliydi...
Ansızın kandı yürek..
Bir ah çekiş kadar yakındı sorgulara.
Bir ah ediş kadar kırılmıştı oysa.
Sonrasında
Süstü cumbalı evde
Perdesi pembe...
Görülmezi yakar sevdaların!
Gözlere perde..
Küstü gördüğü tüm cumbalı evlere

Denizliydi o gece
İyot kokusu ciğerlerimde
Sessiz bir akşam vaktiydi fikrime düştüğünde
Düşme!
N’olur
Yeminler verdim kendime
Ardından geleceğim geleceğine.
Düşüşlere kanmış sevdalar ertesinde
Son düşüş toprak altında nihayetlenebilmekte...
Yorgunum bana bir
Köpüklü kahve.
Faldı dilin Lalı!
Müneccim gönül
Bu kez hissettiklerinin olmamasını dilemekte...

Dillendi zaman...
Ardı sıra getirdiklerini hesaplamadan.

Gönül toprak altında dinlenmekte...

Dinlemedi yine beni bir aklı canbaz
Benden pas!
Ebedi huzur kapımda yatmaz.
Vakti nihayet gönül ardından yas!

Dahası sukunete hapsoluş!
Kimse bilmez...
Kimse anlamaz...