ayı yere kapaklanmış görsen
öyle kocaman güler miydin
ve hiç açmasaydı pencerendeki saksı çiçeği
duyar mıydın ince hışırtısını yaprağın
bir duvara çarptığında ayağım
tadar mıydın acımı


ellerini kim yordu yar
bakışlarını kim
kara çaldı ak sıvalı gönül evine
testindeki suyunu kim içti
kim serdi önüne sofranı
kim güldü arkasıyla
kim yaktı canını
sonuna kadar
geri çekti sana attığı cümle adımlarını


ne derdin buna söyle yar
gül açtırsalardı anlamsıza
suyu olmadığını bildikleri kuyudan
su çekselerdi var olmayan düşlerle
kanırta kanırta alsalardı seni böğrümden
yol kalmasaydı şiire geçecek


oysa ben maviyi sen diye sevdim
seviyorsun diye güneşe boyadım penceremi
çiçeklerin yanına çocukluğumu koydum
geliyorsun diye çıktım yoluna sevdanın
elime bırakıp kaçtığın neydi yar
imzan yoktu son mektubunda
sevdan solgundu


öyle kolay değildi birden göç etmek
sevdiği gözlerden
elden
yüzden
geceleri bıraktılar koynuma
karaya buladılar aşkı
bütün çocuk gülüşlerimi ç’aldılar

gittin yar

gittin

19. 10. 2016 / Nazik Gülünay